Korzystając z tego, że i tak znajdowałam się w tych zatęchłych podziemiach, postanowiłam udać się do komnat treningowych i popracować nad moim nowym zaklęciem "Wiecznym zaćmieniem".
Nie dałabym rady jednak nauczyć się go sama, więc z lubością przywlokłam ze sobą jednego z moich niepokornych uczniów. Będzie męczył się razem ze mną przez najbliższe 21 godzin.
Usiadł na materacu, a ja wyjęłam z kieszeni czerwoną piłeczkę - trzeba zacząć od rzeczy prostych. Pomachałam mu nią przed nosem, po czym schowałam do kieszeni. Dotknęłam delikatnie jego ramienia i próbowałam sprawić, żeby zapomniał o widzianym przed chwilą przedmiocie. On jednak uparcie twierdził, że tym, co widział była właśnie czerwona piłeczka. Byłam mocno podirytowana, ale próbowałam dalej. Po jakimś czasie piłka w jego wspomnieniach stała się zielona, a później straciła barwę. Finalnie, nie pamiętał, żebym machała mu czymkolwiek przed nosem.
Od przedmiotów przeszłam do informacji. Wtargnęłam brutalnie do jego umysłu i próbowałam wymazać z każdego pojedynczego wspomnienia swoje imię.
-Jak mam na imię? - zapytałam.
Popatrzył na mnie, jak na wariatkę i odpowiedział: "Cintre". Westchnęłam głęboko i próbowałam dalej. 
To wszystko siedziało głęboko w jego umyśle.
Informacje, rzeczy, miejsca, ludzie...
Po kilkudziesięciu godzinach ćwiczeń udało mi się jednak uzyskać całkowitą kontrolę nad jego wspomnieniami.
Zadowolona z siebie i potwornie zmęczona, padłam na materac tuż obok niego i zasnęłam.

Czas treningu: 21h
Godzina rozpoczęcia: 14:09
Godzina ukończenia: 11:09 ( jutro )

Komnata treningowa wywoływała we mnie mdłości. Zupełnie nie miałam ochoty na naukę. Nie dziś, nie teraz. Ale kiedy? Kiedy? Miecz idealnie leżał w mojej dłoni, a jego ostrze wywoływało we mnie łaknienie krwi. Bordowego płynu, który tak pięknie zastygał na rękach. Obchodzenia się z półtorakiem nie uczyli w koszarach, a mimo to czułam, że właśnie taki miecz będzie pasował mi najbardziej. Prosta rozgrzewka, kilka sekwencji akrobatycznych i mogłam przystąpić do pracy. Pchnięcia, parowanie ciosów, otwarcia, cięcia, uniki. To wszystko wypełniło mój dzień, mój umysł bez reszty.
Manekin cierpiał pod uderzeniami miecza, a powietrze wibrowało. Trening.

Czas treningu: 26h
Godzina rozpoczęcia: 14:20
Godzina zakończenia: 16:20 dnia 02.01.10

Nigdy nie lubiłam trenować wytrzymałości. Stagnacja była nudna, ale wzmacnianie ciała, przystosowywanie go do coraz większego wysiłku i bólu - to niewątpliwie było potrzebne. Korzystając z tego, że byłam w Podziemiach zajrzałam więc do swojej sali treningowej, żeby nad tym popracować. Doprowadzałam swój organizm do największego możliwego wysiłku. Biegałam. Bez wytchnienia. I choć powoli zaczynałam osuwać się w ciemność - biegłam dalej. W końcu zemdlałam.

Kończę trening o 02:04

Ocknęłam się po jakimś czasie. Ciągle trochę kręciło mi się w głowie, ale leżenie zemdlonym w salce treningowej, mogłam to stwierdzić już na pewno, było po tysiąckroć lepsze niż spanie w muzeum. Wygodniejsze i mniej bolesne.
Wstałam i spróbowałam pozbyć się tych zawrotów głowy. Kilka głębokich oddechów i wszystko wróciło do normy. Mogłabym już wracać na powierzchnię, ale miałam tu do załatwienia jeszcze kilka ważnych spraw. Szkoda tylko, że na wszystkie musiałam cholernie długo czekać.

Ruszyłam do kuźni by odebrać łuk, który tam na mnie czekał. Był piękny, wykonany na zamówienie. Profesjonalny. Miał stabilizatory i cholernie dużą siłę naciągu. Kochałam łuki, a tym nie dało się spudłować.
Postanowiłam wypróbować go jeszcze tu, w Podziemiach. On i ja byliśmy na tyle dobrzy, że wiatr nie powinien nam sprawić specjalnej różnicy. Spędziłam dzień na strzelaniu. Do ruchomych celów.

Koniec treningu o: 20:54 jutro