Starsze rodzeństwo moczyło łapki w kałużach i zostawiało na drzewach błotniste ślady. Nikt nie pytał się drzew o zgodę, a to wszystko mogło im się przecież bardzo nie podobać, ale to nie miało znaczenia. Dziecięca zabawa wciąż wygrywała ze wszystkim, co ten świat mógł zaoferować. A choć jego menu zawierało w teorii niezliczoną ilość propozycji, to w praktyce - nie wszystkie były osiągalne i nie wszystkie były jadalne.
Wspomnienia wciąż nie wyblakły i zdawały się żyć własnym, zupełnie niezrozumiałym życiem. Szczególnie to jedno, tak niesamowicie kolorowe, mieniące się tęczą...

Plac zabaw był pusty. I tylko stare, zakurzone huśtawki poruszały się lekko na wietrze. Wtórując tańczącym liściom wygrywały nikomu nieznaną kołysankę.
Coś zmąciło powietrze i kątem wirującego wciąż oka, dostrzegłeś zagęszczenie materii w tamtych okolicach. Nie byłeś już sam. Na huśtawce ktoś siedział.

Siedziała na opuszczonym placu zabaw i patrzyła w niebo. Pokryte chmurami, skrzące się deszczem dawało poczucie bezpieczeństwa i spokoju. Niezmąconej niczym wolności. 
Przód i tył, przód i tył. Ugnij nogi... 
Długie, błękitne włosy falowały na wietrze. Drobnymi loczkami osłaniały jej twarz. Pięknymi splotami opadały na ramiona. Orzechowe oczy wpatrywały się w przestrzeń, dokładnie lustrując każdy element krajobrazu. 
Dookoła nie było niemal nikogo. Tylko kilka podwórkowych kotów przechadzało się leniwie ścieżkami.
Ostatni dzień lata.
Jej twarz nie wyrażała żadnych emocji, a i z jej mowy ciała niewiele dało się wywnioskować. Pojawiła się znikąd i bezczelnie zmąciła twój idealny spokój. Dała się opętać własnej magii, która pochłaniała ją bez reszty. Zamyślona, tkwiła w jakimś dziwnym letargu. A może grała z tobą w jakąś dziwną, nikomu nieznaną grę. To nieistotne, chyba, chociaż nic nie jest pewne. Mamrotała coś pod nosem. Cichutko.

Huśtała się dalej. Spokojnie miarowo. Szeptała coś pod nosem, tak cichutko, że nawet twoje wyczulone ucho z ledwością wyłapywało pojedyncze dźwięki.
Wiatr bawił się porozrzucanymi na ścieżkach papierkami, układając je w kolorowe zamki z piasku. Bez drzwi i okien. Małe, aluminiowe klatki dla niepoprawnej, dziecięcej wolności. Robiło się zimno. Przykryta cieniutką bluzą nie zwróciła na to uwagi. 
Kołysała się delikatnie, wyśpiewując melodyjnym głosem dziwną wyliczankę.

"Jeden,
drugi, trzeci liść
na wietrze.
Gdy cię nie ma choć jesteś.
Jeden, drugi
trzeci elf.
W którym elfie siedzi cień?"