Jakieś dziwne, nerwowe pukanie wytrąciło go z zadumy. Rozmyślał właśnie nad teorią ścinania drzew tak, aby Leśniaki się nie dowiedziały. *O nie! Jak nie urok to sraczka! I tylko tyle się dzieje w tej frakcji! To jest trochę dziwne...*- Złorzeczył i zrzędził zarazem. Jednak to był fakt! Młody wojownik potrzebował spokoju i herbaty, aby przeżyć. Tak! Herbaty. Odkrył ją niedawno i już się od niej uzależnił. Pijał ją po pięć razy dziennie. Właśnie teraz miał ochotę sobie jedną z nich zaparzyć. Ale no cóż... Mroczny elf zsunął się z tego na czym siedział. Czy to było krzesło, stół, czy też może sofa. Tego jeszcze nie wiedział. Dopiero co się tutaj wprowadził i nie miał pojęcia o tym, co jest czym. Leniwie podszedł do drzwi i pokręcił powoli gałką. Drzwi ledwo co się otwierały na starych nienaoliwionych zawiasach.

-NIE! NIE! I JESZCZE RAZ NIE!- Krzyczał jak opętany.- Jaki parszywy padalec mógł to zrobić?! Tak! Już wiem co zrobię!
Arenn odwrócił się od mężczyzny i podszedł do stolika. Znalazł na nim ostatni kubek herbaty... To musiało go utrzymać przy życiu. Zaczął sączyć ją duszkiem. Przy jej piciu czuł się wyjątkowy. Czuł, że może wszystko! To ona go uwalniała! To ten magiczny napój ulepszał życie! Jednak wszystko co dobre, wszystko się kończy. *Nie zdołam w takim stanie im pomóc!*- Narzekał w umyśle. W jego głowie błądziły myśli samobójcze. W końcu usiadł skulony w kącie pomieszczenia i zaczął płakać. Jego najgorsze i najczarniejsze sny ziściły się...

-To jest... tr-tr-tragedia!- Wybuchnął nowym atakiem płaczu.- Kto tak mógł?! To niepoważne!
Arenn oparł mocniej głowę o kolana i czuł, jak wokół niego zbiera się kałuża łez. Czuł się źle. Bardzo źle! Miał ochotę się zabić. Wzrokiem szukał jakieś herbaty. Choćby gram! Gdyby ją znalazł, to byłby dla niego sukces. Arenn powoli zaczął ssać swój kciuk.