Och, cóż za urocze miejscie - Stwierdziłam w myślach, rozglądając się nerwowo, jednak i z podziwem, każde miejsce było dla mnie urocze, cudowne i niespotykane, gdyż każde miało w sobie coś, czemu zdolna byłabym poświęcić mnóstwo uwagi. Nigdy wcześniej tu nie byłam. Dokładnie wiedziałam co robić. Spokojnym krokiem, skręcam w prawo, wprost do gabinetu dyrektora i być może, już bez cienia opanowania, bo cały spokój wyleciał ze mnie w jednej chwili, jakby za odjęciem magicznej ręki, wpisuję się na listę. Czekam na rozpatrzenie mojego wniosku.

Wchodząc do koszar przebiegł mnie dreszcz... Nie wiem co mnie tu czeka. Po za tym nie cierpię walki wręcz pomyślałem...
Mimo to podchodzę do listy gdzie mam złożyć swój podpis. Zapisuję swoje imię i czekam na przydział mentora.

Co za magiczne miejsce - Postanowilam w myślach, ze wejde na te droge. Bylam juz w wielu miejscach ale nigdy nie widzialam tak pieknego i dla tego chce tu dolaczyc i zostac.  Szybkim krokiem skrecam w kierunku odpowiedzi czy moge zagrzac tu miejsca? Jestem mloda elfka ktora poszukuje milosci ale takze przygod i nauk magii ktorych moge sie nauczyc tutaj. Wiec pozostaje mi tylko czekac na dobra wole glowy tej frakcji...

Przechodząc przez portal ujrzałem śliczną jakby bajkową polane . Szybko biegłem , żeby zdążyć się zapisać wiedziałem gdzie iść . Wpadłem do pokoiku i rozglądając się zauważyłem listę na którą szybko się wpisałem i wybiegłem krzycząc:
- Zdążyłem się zapisać!- W podskokach ruszyłem w stronę domu.

Szybkim krokiem przeszłam przez portal. Ufff, teraz tylko się wpisać. Niepewnym krokiem ruszyłam przed siebie, poddenerwowanie zdradzałam tylko zaciśniętymi dłońmi. Każda sekunda mijała dwukrotnie dłużej niż poprzednia, aż wkońcu, gdy już wydawało się to niemożliwe... odetchnęłam z ulgą widząc listę, przebiegłam kawałek drogi dzielący mnie z kartką. Złapałam za długopis i pewnym ruchem podpisałam dokument. Wyszłam równie cicho jak weszłam.

Ostatnio edytowany przez Valiel (2009-12-14 18:55:57)

Elf przeszedł przez portal i strzepał nieistniejący kurz z ubrania. Jeżeli ma stać się kowalem swego losu i kowalem dosłownie, trzeba nauczyć się machać młotem. I to sporym najlepiej. Jak do tego jeszcze się douczy rozgrzewania metali we własnym zakresie, to już będzie bosko. Aerandir uśmiechnął się lekko i omiótł wzrokiem otoczenie.
- Hym! Ładnie tu! - powiedział do siebie.
Dziarskim krokiem skierował się tam, gdzie należało złożyć podpis. Kiedy dotarł gdzie trzeba, uczynił to zamaszystym ruchem. Zadowolony odszedł na kilka kroków i jął obserwować otoczenie. Miłe otoczenie i perspektywa nowych wrażeń napełniała go nie lada optymizmem.

-Mam nadzieję, że dobrze się spiszesz podczas szkolenia. Pamiętaj , nie zawiedź klanu. Jesteś ostatnim potomkiem z rdzenia naszej rodziny.
-Dobrze ojcze... przyłożę się do swojego szkolenia całym sercem.
-Świetnie. Jestem z ciebie dumny

Po słowach ojca uściskałem go mocno. Nie miałem jednak łez w oczach. Wiedziałem ,że muszę być twardy i nie pokazywać słabości. Od początku do końca. Następnie spojrzałem w stronę portalu. Był piękny, świecił przepięknym światłem. Powoli wyciągnąłem w jego stronę rękę i zacząłem się zbliżać w jego stronę. Nim się spostrzegłem byłem już po drugiej stronie. Zaraz zacząłem się rozglądać po nowym terenie. Moją uwagę przykuł wielki budynek. Z pewnością były to koszary. Nie zastanawiając się zbyt długo, poszedłem w ich kierunku, by po chwili przekroczyć próg gmachu. W środku było niezwykle pięknie. Nie byłem tam jednak po to ,żeby podziwiać. Spytałem pierwszą ,lepszą osobę ,gdzie mam się zgłosić ,aby rozpocząć naukę. Niezwykle piękna elfka zaprowadziła mnie do odpowiedniego gabinetu ,gdzie wypełniłem pewne papirusy z formularzami. Pozostało już tylko czekać na akceptację