Spałam na siedząco, jak na przykładnego zwiadowcę przystało. Przecież musiałam czuwać, wiecznie czuwać.
Co prawda, to całe czuwanie wydawało mi się mocno bez sensu, bo w te rejony na dłuższą metę i tak nikt się nie zapuszczał. Czasami tylko władca wysyłał tu jakichś bogu ducha winnych posłańców, których wędrówka tu kosztowała nie mało strachu.
Powinni im za to dodatkowo płacić... Nie mogłam wprost patrzeć na ich powykrzywiane z przerażenia twarze i niemalże zasikane portki.
Momentami zastanawiałam się nawet, czy nie otworzyć tu w pobliżu prywatnego cmentarza dla tych utrapieńców - to mogła by być całkiem niezła fucha.

Do rzeczy jednak, tak więc spałam czy, jak kto woli, czuwałam i całkiem nieźle mi to wychodziło. Śniły mi się zielone drzewka, pomarańczowe gruszki i czarna, płynąca przez las rzeka. A ja tańczyłam niczym obłąkana. Pode mną płynęła wstęga bordowej krwi. Tańczyłam na zakrwawionych murach, a w powietrzu brzmiała ta piękna muzyka...

Całą idylliczną bajeczkę przerwał mi jednak odgłos czyichś kroków, który już niestety mi się nie śnił. Poderwałam się, by sprawdzić, kto tym razem raczył do mnie zawitać. Z góry wyglądał jak mrówka. Zeskoczyłam z gracją z tego ogromnego drzewa, co wprawiło młokosa w jeszcze większą konsternację i stanęłam tuz przed nim.
Nie różnił się niczym od swoich poprzedników.

-Na cmentarz w prawo - powiedziałam, ale widząc, że nie jest zdolny myśleć, zrezygnowałam z niewybrednych żartów -Czego tu szukasz? - zapytałam

Wręczył mi mały kwitek papieru i zwiał. Tyle go widziałam. Ciekawe, czy chociaż trafił spowrotem do podziemi... Wątpliwe. Jakoś nie mogłam uwierzyć, że w ogóle wie, że ma głowę, a co dopiero, że zna drogę powrotną.
Ale to już nie mój problem.

Karteczka, którą mi przyniósł dotyczyła misji szpiegowskiej. Władca własnoręcznie nakreślił kilka koślawych słów i wysłał mnie na poszukiwanie zaginionych elfów, które na zwiady właśnie się udały.
Tupnęłam sobie nogą i zaśmiałam się głośno.
Tak to jest, jak na zwiad wysyła się jakichś imbecyli, a nie profesjonalistów. Później ci drudzy zamiast zajmować się swoją robotą, muszą chodzić i szukać zgubionych żółtodziobów.
Bułka z masłem.
Nie lubiłam bułek z masłem, były irytujące i zakłócały czuwanie. Ech.

Ale mus to mus. Strumyk na północy, tak? Zabrałam podręczny ekwipunek i wyruszyłam na poszukiwania. Sprawnie, szybko, kryjąc się za drzewami.
Znalezienie niewyszkolonego mroczniaka w lesie musiało być dziecinnie proste.
Miałam tylko nadzieję, że nie okazało się tak proste dla krewniaków leśniaków.
Nie chciałam skończyć tak, jak moja mamusia.

Dotarcie nad strumyk zajęło mi żałośnie mało czasu. Woda płynęła i była błękitna. Trawa pięknie zielona, wszystko w najlepszym porządeczku.
Szkoda tylko, że mojej zguby tam nie było. Żadnego elfa. Nikogo. Cisza i spokój.
Rozejrzałam się uważnie, po czym zaczęłam przeszukiwać teren. Gdzieś tam na brzegu znalazłam strzępek szarej szaty i kilka niewyraźnych, zmytych przez wodę kroków.
O nie, czyżby ten idiota się utopił...

Topielec, nie topielec - nurkować nie będę. Przyjrzałam się dokładnie znalezionemu kawałkowi materiału i dostrzegłam na nim kropelki krwi. Pięknej, rubinowoczerwonej. Niestety zaschniętej. Westchnęłam z udręczaniem, gdy nagle usłyszałam za sobą czyjś głos. Podskoczyłam, bo nie powiem, nikogo się tam nie spodziewałam. W każdym razie, nikogo elfiego.
Mój wyostrzony słuch zarejestrował co prawda jakiś ruch, ale z góry przyjęłam, że to zwierze zmierzające do wodopoju.
I w tym założeniu tkwił mój błąd. Obróciłam się i odetchnęłam z ulgą, widząc małą czarnowłosą dziewczynkę. Stała tam, spoglądała na mnie i z dziecięcą naiwnością zadawała dziecięce pytania.
Dobra, wiem, też jeszcze jestem dzieckiem i do dorosłości wiele mi brakuje, ale ten mały stworek był jednak ode mnie o wiele młodszy.
W zasadzie, jakby się zastanowić, to do pełnoletniości mi się nawet nie spieszyło. Bycie dzieckiem w nieskończoność - to dopiero byłaby zabawa. Uśmiechnęłam się do siebie i jednocześnie do mojej małej towarzyszki, po czym odpowiedziałam jej na pytanie.

-Przyglądam się tym zaschniętym kropelką krwi. Nie uważasz, że są urocze? - zapytałam łagodnie, podsuwając jej kawałek szmatki pod nos - A tak nawiasem mówiąc... Nie widziałaś tu gdzieś może właściciela tejże właśnie czerwieni?

-Czyli topielec! - wykrzyknęłam z dumą i nieukrywaną radością.
Nie żeby cieszyło mnie jego nieszczęście, byłam po prostu zadowolona z tego, że tak łatwo przyszło mi wyjaśnienie okoliczności jego zaginięcia.
Dziewczynka popatrzyła na mnie dziwnie, ale nic nie powiedziała.
-Spłynął z prądem, tak? - zastanawiałam się na głos, po czym włożyłam do strumienia rękę. Musiałam sprawdzić, w którą stronę owy prąd go zniósł i jak szybko płynął. -No cóż, dziękuję ci bardzo. W nagrodę za pomoc należy ci się jedna duża, ładna szyszka - powiedziałam i wręczyłam dziewczynce wyjętą z kieszeni szyszunię.
-A teraz w drogę!

Ruszyłam brzegiem rzeki, uważnie przypatrując się wszystkiemu, czemu tylko mogłam.
Prąd nie był szczególnie mocny, a więc nasz zagubiony nie mógł odpłynąć daleko...

Ostatnio edytowany przez Cintre (2009-12-06 22:01:14)

Szłam brzegiem rzeki, a za mną uparcie kroczyła ta mała smarkula. Dostała szyszkę - powinno jej starczyć, ale nie! Była tak samo uparta i ciekawska jak ja.
Dobrze chociaż, że innych cech po mnie nie odziedziczyła; a to dlatego, że nie mogła. Nie byłam dla niej nawet siostrą cioteczną ojca cioci od strony babci - nic z tych rzeczy! W zasadzie to ten dzieciak chyba był Leśniakiem.
W innym wypadku, co mogłaby robić sama w środku lasu? Dobra, może nie był to już mój ukochanie niebezpieczny teren, ale wciąż był to środek zieleni, a Mroczni bardzo rzadko pozwalają pociechom paradować po powierzchni.
Mogłabym ją o to spytać, a potem zabić, ale gdzieś tam głęboko odczuwałam silny sentyment do Leśnych Elfów. Przypominały mi matkę...
A ta mała, była tylko słodkim, bezbronnym dzieciakiem, który w dodatku mógł okazać się bardzo pomocny.
Jestem zwiadowcą, nie mordercą i żeby to było jasne.

Wędrowałyśmy tak sobie we dwie i wypatrywałyśmy śladów, ale nic szczególnego nie rzucało nam się w oczy. Brzegi strumienia wybrukowane było ostrymi kamieniami, które z pewnością stanowiły spore zagrożenie dla życia. Przy jednym z takich głazów znalazłyśmy sporego, brązowego buta, który pewnie należał do naszej zguby. Na kamieniu widniały mazaje zakrzepłej krwi.

-Kurde, znowu skrzepła! Ech, nic mi po takiej! - krzyknęłam i zgrabnie przeskoczyłam strumień, pozostawiając dziewczynkę na drugim brzegu. Miałam przeczucie, że znajdę zaginionego elfa po tamtej stronie rzeki...
Miałam nadzieję, że ten fajtłapa okaże się chociaż na tyle przystojny, żeby jego reanimacja nie była udręką, bo po tym jak wyrżnął w ten kamień, z pewnością nie był teraz przytomny.

Dziewczynka mnie opuściła. I dobrze. Była miła, ale mimo wszystko pozostawała kulą u nogi. Zgrabna akrobacja, raz i dwa i po kłopocie. Może narobię tym małej jakichś ambicji - mogłabym to uznać za pedagogiczny sukces. Zgrozo!
Strumyk skręcał w prawo i rzeźbił sobie na zakręcie małą, piaszczystą plażę. Urocze.
Na piasku malowało się duże wgniecenie, które kształtem przypominało dorosłego elfa. Domyśliłam się, że to zapewne tutaj moja zguba została wyrzucona na brzeg. Leżała tak sobie i zdychała.
I powinna była tak zostać! Przynajmniej teraz nie miałabym problemu z jej odnalezieniem.
Jeszcze czego! Nie dość, że się idiota gubi, to jeszcze w miejscu uleżeć nie potrafi. Imbecyl skończony.
Rozjarzałam się dookoła i wyznaczyłam azymut, na który musiał się kierować on, albo ktoś, kto go stąd zabrał.
-Na wschód - powiedziałam pod nosem i w tymże też kierunku się udałam. Szłam czujnie, wypatrując najdrobniejszych znaków.