Gdy tylko w sali pojawił się blady osobnik, mówiący "Idziemy" William zaczął mu się przyglądać. Wyglądał na silnego elfa, lecz czy to przestraszyło Willa? Raczej nie, on po prostu był zbyt dumny, by okazywać strach, czy też inne takowe emocje. Miejsce te młody elf określał jako norę. Po chwili zmagania się ze swoimi myślami podszedł bliżej mentora, by potem podążać za nim i tym drugim uczniem. Domyślał się, iż nauczy się tu paru rzeczy, które mu się przydadzą. Ciemne korytarze, okryły cieniem twarz młodzieńca. William zastanawiał się czemu panuje tu taki mrok. Ogółem spodziewał się, że mniej, więcej tak będzie wyglądało miejsce, w którym będzie się uczył. Nie odezwał się słowem do mentora, ponieważ nim tu przybył nauczył się kilku rzeczy o manierach. Wolał milczeć, niż unosić się niepotrzebnie. Na razie postanowił trzymać na wodzy swój ognisty temperament. Myślał o tym kim jest ten drugi uczeń, jednakże ta myśl znikła, tak szybko jak pojawiła się w jego głowie. Miejsce poprzedniej myśli zajęła zupełnie inna, ale nagle William zorientował się, że jest w jakiejś Sali. Nareszcie jego lico oświetliło światło. Elf obiegł wzrokiem całą salę, cóż wyglądała nieźle. Will złożył za sobą dłonie, czekając na dalsze wskazówki. W między czasie zaczął zerkać kątem oka na tego, który poprzednio wystraszył się Raziela.

William uśmiechnął się i pokręcił głową, sam nadal nie wierzył, jakim cudem się na takie coś porwał. Zerknął na drugiego ucznia, cóż możliwe, że był godzien uwagi. William przestał głupio się uśmiechać, o mało nie zapomniał, że musi zachowywać pozory.
- Więc ja zacznę, na imię mam William. Przybyłem tu by czegoś się nauczyć, sam nie wiem konkretnie czego.
Odgarnął dłonią włosy z twarzy
- Jeżeli byłbym mazgajem nie przyszedłbym tu.
Zmarszczył lekko brwi, cóż ukłonił się z gracją oraz z fałszywym poszanowaniem dodał na końcu swej wypowiedzi
- Mam nadzieję, iż dobrze trafiłem, chcę uczyć się od najlepszych.
Pycha i zarozumiałość rozpierały młodego elfa, lecz zapewne oprócz sztuki walki i magii pokory wraz z szacunkiem do starszych. Po chwili bez wahania zmierzył wzrokiem Lixiego, dał mu do zrozumienia, aby ten wykrztusił coś z siebie.
- Ciesz się kolego choćby świat i życie były jak najgorsze, jedno w nich zostanie wiecznie dobre - młodość.
W końcu zaczęły wychodzić na jaw filozoficzne powiedzenia Willa. Chciał ponadto zapoznać się z elfem, lecz na to przyjdzie jeszcze czas. W między czasie usunął się bardziej  w cień, on już powiedział wiele, zbyt wiele, tak było przynajmniej w jego mniemaniu.

Raziel zaczął w duchu zastanawiać się, dlaczego to zawsze jemu przypada w udziale nauczanie najgorszego elementu w całej frakcji. Nie dał tego w prawdzie po sobie poznać, ale patrząc na uczniów czuł coś pomiędzy rozczarowaniem, a znudzeniem.
* Czy nigdy nie może trafić mi się ktoś oryginalny ? - Pytał w duchu sam siebie.
- Ehh... no dobra, zacznijmy zabawę. Na początek zaplanowałem wam walkę mieczami, jednak zanim zostaną one przyniesione, będziecie mieli czas, żeby się rozgrzać. Myślę że trzydzieści... no dobrze, czterdzieści okrążeń dookoła sali będzie w sam raz. - Na twarzy nauczyciela pojawił się złowieszczy uśmiech. Gdy biegaliście, do sali wszedł elf niosący cztery miecze. Dwa z nich były jednoręczne, a dwa dwuręczne. Nie otrzymaliście jednak pozwolenia, na przerwanie wykonywanej czynności.
- Gdy już skończycie, możecie zabrać się za okładanie manekinów mieczami. - Po tych słowach nauczyciel ułożył się wygodnie w fotelu i obserwował swoich młodych podopiecznych.

Krzywił się powstrzymując się od wybuchu śmiechem, jakimś cudem udało mu się. Jak wspomniałem już kiedyś William dobrze biegał, więc praktycznie się nie zmęczył. Gdy zobaczył co robi ten drugi miał go w dupie, nie obchodziło go też zdanie mentora. Olewał sobie dosłownie wszystko. Cóż może zabawa mieczem, może być  zabawna, umiał przecież nieźle władać ostrzem. W tejże chwili miał sporo wątpliwości co do podjętej niedawno decyzji.
Więc gdy skończył biegać podszedł do pewnego jednoręcznego miecza. Chwilę potem chwycił go i trzymał ów miecz nieco z boku, nie za sobą, a ostrze pod kątem mniej więcej 45 stopni do pionu. W ten sposób Will wiedział że uzyskuje się największą szybkość i repertuar ciosów. Wymusza ona spokój i opanowanie, utrudnia przeciwnikowi ocenę dystansu. Doskonale w tej pozycji mógł wyprowadzić kontratak, gdyby ktokolwiek go zaatakował. Z gracją podszedł do manekina by, rozciąć go mieczem, po paru precyzyjnych cięciach. William preferował broń jednoręczną, dlatego też nie użył dwuręcznej. Gdy zakończył ten cyrk, wysunął jedną nogę nieco do przodu, a jego miecz znalazł się na wysokości głowy. Potem wycelował ostrzem w bliżej nieokreślonym kierunku, by przyjrzeć się swej broni. Widząc swe odbicie, a dokładniej odsłonięte uszy, odrzucił miecz. Nerwowo poprawił włosy, by zakryły te części ciała. Po krótkiej chwili włożył dłonie do kieszeni, by jego twarz skrył mrok. Chował pogardę dla Lixiego, nie wiadomo o co chodziło Willowi. "Mentor widocznie jest nami znudzony, a ten drugi wygląda walcząc jak koński zwis" Kpił w myślach. Skoro rozwalił manekina, to nie miał co robić, zachciało mu się
rzygać, ale nie widział wiadra. Jego arogancja zaczęła wychodzić na jaw.

// -.-'', zniesmaczył mnie jeden post//