Kiedy Ner zobaczył strażnika wiedział, że wszystko się zaczęło. Musiał to dobrze rozegrać. Nie ma miejsca na błędy... Wszystko musi pójść idealnie, przecież miał wszystko zaplanowane. Bez słowa udał się za strażnikiem który nie robił na nim specjalnego wrażenia. Bacznie obserwował całą drogę, próbował ją zapamiętać, pamięć miał dobrą... Wiedział po co tu przyszedł, nie może zawieść...
Strażnik spodobał mu się, nie wiele mówił co bardzo pomagało Nerthusowi. Przynajmniej niczego nie schrzani. Strażnik nie wyglądał mu na silnego choć wiedział doskonale jak ma się zachować, życie nauczyło go pokory. Wiedział iż nikogo nie można lekceważyć, jeden błąd i wszystkie starania na marne. Lata nauki...

Przerwał myślenie kiedy strażnik się zatrzymał, gdy ten otworzył drzwi w jednym momencie pojawiło się tysiąc pytań na sekundę...
Co jeżeli schrzanię, jeżeli wszystko pójdzie na marnę...? Dotrwam...? Tak... Nie mogę się poddać, lata nauki...

Kiedy zobaczył postać siedzącą na fotelu uśmiechnął się... Ironiczny uśmiech... Właśnie dlatego nienawidzi życia, jednocześnie je kochając... Wie iż życie to loteria... Zrzucony na pastwę losu jest tylko pionkiem w oczach władzy, która podlega tylko śmierci.

Tylko 120%... To będzie proste, jak wakacje... Ciekawe kim byli uczniowie którzy nie przeżyli... Słabeusze... A może on tak dużo wymaga... Wygląda na silnego... Chociaż... Nie, nie mogę tak myśleć... Nie wymaga mazgajenia się, pha... Za kogo mnie uważa... Aż tak słabo wyglądam..? Trzeba mu odpowiedzieć... Skłamać..? Umiejętna perswazja robi swoje... Ale co mi to da..? Jak wykryje kłamstwo..? Nie muszę kłamać... Nie mogę mieć z nim złych relacji... Muszę się z nim jakoś dogadać... Nie... On nie zrozumie... Ale nie skłamię, ukryję część prawdy. To najlepsze co mogę zrobić... Kiedyś powiem mu więcej... To tylko szkolenie...Aż szkolenie... Najważniejsze żeby zachować spokój...

Po kilkuminutowym myśleniu Nerthus odezwał się. Jego głos był tajemniczy, jednocześnie przyjazny. Mówił spokojnie i stanowczo... Głosem który wyrażał głęboki szacunek... Mówił cicho, lecz nie szeptem
-Witaj Mistrzu. Nazywam się Nerthus...Mam 20 lat,  jestem skrytobójcą, władam sztyletami... Moje techniki są... Sam zobaczysz. Pragnę się uczyć... Pozwól, że zadam Ci pytanie, mistrzu. Chciałbym nauczyć się czegoś czego nie ma w Planie Nauczania... Więc chodzi mi o warzenie trucizn, oraz kamuflaż... Chciałbym umieć je na poziomie przynajmniej zaawansowanym... Jest taka możliwość?

Za kogo on mnie uważa... Za jakiegoś wojownika... Nawet nie ruszę tego miecza... Nie jestem zwykłym wojownikiem... Skrytobójca nie walczy mieczem... Nie mogę pokazać że jestem słaby... Trzy manekiny... Wyśmieję mnie... Nigdy nie walczyłem mieczem...

Nerthus posłusznie chwycił miecz, dość niezdarnie. Od razu było widać iż nie władał tego typu bronią... Podszedł do manekina i zaczął go atakować, jego ciosy nie były idealne, lecz atakował w słabe punkty człowieka. Mieczem dźgał, czasami ciął. Dość szybko rozprawił się z manekinami słuchając się i zalecając do każdej rady mentora.
Kiedy skończył czekał na dalsze instrukcje.

O masakra... Miecz dwuręczny... Nienawidzę szkolenia! Fajnie mu się tak znęcać... Nie mogę się poddać... Nauczę się tym... CZYMŚ... Walczyć... Skrytobójca z mieczem dwuręcznym... Hańba...

Ner chwycił miecz... Był on dla niego dość ciężki, niewygodny i powolny... Trzymał go dość niezdarnie, a to co z nim robił trudno było nazwać walką...Widać było iż stara się jak najlepiej walczyć tą bronią, lecz źle mu to wychodziło. Manekiny rozwalił bardzo wolno... Bez pomocy mentora nie dałby sobie z nimi rady. Był wykończony lecz wiedział co teraz nastąpi i to go podnosiło na duchu, walka sztyletami.

Wreszcie sztylety... Teraz pokażę mu iż jestem profesjonalistą w tym fachu... Rzucanie i walka w zwarciu... Nic prostszego... W zasadzie mógłbym trenować walkę z mentorem nie z nieruszającymi się manekinami ale sobie odpuszczę...

Nerthus złapał za sztylet i poprosił mentora o drugiego... Kiedy mentor dał mu sztylet Ner od razu skomentował
-Sztylety niskiej jakości... Nie są idealne i źle leżą na dłoniach, za długie i za grube... W dodatku są stare...
Po czym posłusznie podszedł do manekinów. Atakował je jak prawdziwego człowieka, używał licznych manewrów i skomplikowanych ataków skupiających się na słabych punktach człowieka. Atakował szybko, z gracją. Parę razy poskoczył nad manekinem opierając się na jego barkach tak by w końcowej fazie kopnąć go w 'kręgosłup'. Walka wychodziła mu dobrze, używał jak najmniej ataków lecz były one celne, szybkie i krytyczne przez co szybko się nie męczył.

Haha... Zaczynam lubić tego mentora... Rzuty nie są trudne... Muszę tylko wystarczająco się skupić...

Nerthus złapał za sztylety,  trochę niewygodne, pomyślał. Pierwszym rzucił na próbę, nie doleciał do tarczy. Drugim już rzucił porządnie, sztylet mocno wbił się w dziesiątkę, Ner. jednak nie był zadowolony.
-Rzuciłem za słabo, dobry przeciwnik uniknął by tego ataku... Muszę nad tym popracować - mówił jakby sam do siebie.
Sztylet leciał szybko, i z łatwością wbił się w dziesiątkę, tym rzutem pokonałby przeciętnego elfa lecz mentor z pewnością zauważył iż jest to za wolne by trafić biegnącego wojownika.
Pozostałe rzuty były tak samo celne lecz mocniejsze.

To będzie troszkę cięższe.... Muszę się dokładnie skupić i atakować jak najmniej... Muszę posłuchać mentora... Jestem już zmęczony... Kolejnych takich manekinów nie wytrzymam... Ale nie mogę tego pokazać...

Nerthus uderzał mocno, celnie i szybko. Słuchał każdej rady mentora i stosował się do jego uwag. Mentor zauważył iż w jego stylu ciało odgrywa znaczącą rolę... Starał się nie pokazywać zmęczenia... Kiedy rozwalił manekiny uśmiechnął się... Ironiczny uśmiech....