Promienie światła które wpadły przez małe okienko do mojego pokoju obudziły mnie z lekkiego snu. Nie umiałem za bardzo spać. Całą noc myślałem co będzię; Podobno ten mentor jest okropny wszystkich oblewa.
Zdenerwowany wstałem z łóźka dalej rozmyślając co będzie....
A jeśli mi się nie uda ? Zostane zwykłym śmieciem...nikim...
Ale co będę źle myślalał !
wszystko będzie dobrze ! Uda mi się ! Musi mi się udac ! Nie ma innego wyboru !
Tak więc sam do siębie ''mrucząc'' ubrałem się.... I wyszedłem z domu aby wymyć się w pobliskim jeziorku...
Musze zrobić jakieś wrażenie na swoim nowym mistrzu
Wszedłem do wody.... Była zimna, wrecz lodowata... Dla tego szybko się przemyłem i ubrałem się w ubrania które pozostawiłem przy jeziorku.
Powoli zacząłem iśc w strone koszar powtarzając sobię pod nosem będzie dobrze.... Będzie dobrze...
Idąc powoli w stresie nawet nie zauważyłem kiedy już byłem pod koszarami...
Będzie dobrze .... Będzie dobrze
Rozpączełem się rozglądać... Nagle zauważyłęm kartke... Sala 18...Sala 18.... CHWILA!!!
Qwowadis ??? Więc będzie dwóch uczniów ? ojej..... wiem że ten cały Qwowadis ma aż 20 lat !! Napewno będzie bardzo doświadczonym elfem !
Niccc.... Będzie dobrze.... Będzie dobrze....
Powoli zacząłem iśc w strone sali 18.... oczekując  wszystkiego....

Ostatnio edytowany przez Notorious B.I.G. (2010-01-28 22:26:57)

Qwowadis uśmiechnął się złośliwie patrząc na mentora a później na towarzysza treningu. Po chwili gdy mentor skończył sekwencje Qwowaids zdjął szatę kryjącą jego ramiona i brzuch i klatka piersiową zostawiając tylko owinięty fragment na twarzy. Spod grubej warstwy płaszcza ukazały się twarde więzadła mięśni na ramionach oraz biały materiał mocno związany przy pasie, który ściśle przylegał do klatki piersiowej.

Qwowadis zrobił szybko kilka podstawowych ćwiczeń rozluźniających i rozgrzewających jego ciało. Wiedział, że najgorsze podczas treningu to zakwasy oraz skurcze mięśni, które mogą zawsze wykończyć bardziej skutecznie niż jakiekolwiek rany. Zrobił więc kilka przysiadów, pompki, rozgrzał mięśnie nóg oraz rozluźnił mięśnie na karku.
Wiedział, że ta sekwencja została specjalnie stworzona by nikomu nie powiodło się jej wykonać za pierwszym razem. Jednak może tym razem się inaczej wszystko potoczy?

Mroczny elf cofnął się kilka kroków po czym zrobił szybko 4 kroki, przy piątym podskoczył na jednej nodze i zrobił salto w przód lądując na kolanie. Ah... Źle zaczął. Szybko wstał i znów się cofnął. Zrobił tym razem 5 kroków przy czym już przy 5 korku nogi były bliżej siebie. Podskoczył na obu nogach (prawa bardziej z przodu, lewa odrobinę z tyłu) i zrobił idealne salto do przodu lądując na obud nogach z wyciągniętymi na boki ramionami jak gdyby tańczył balet. Szybko bez zastanowienia, w pełnej koncentracji odbił się i zrobił salto do tyłu i  wylądował w tej samej pozycji w jakiej zaczynał salto do przodu. Mając prawą nogę bardziej z przodu łatwiej będzie mu zrobić przewrót w lewą stronę. Wychylił się więc w lewo jak gdyby miał spać jak kamień w wodę... Niestety w lewej nodze poczuł ucisk, skurcz w lewej łydce. Źle stanął i dlatego teraz musiał paść i jedynie asekurować się prawą nogą i lewą ręką by nie połamać sobie kości w lewej nodze.

Wyjął z kieszeni patyk, i ostrzejszą końcówką przebił sobie miejsce gdzie męczył go skurcz w łydce. Szybko przybyła ulga. Była to chwila o którą się bał musiał wiec teraz odciążyć lewą nogę.

Szybko wykonał więc salto w przód z miejsca, ledwo ledwo udało mu się. nie czekając na nowy oddech zrobił salto do tyłu i już mając lewą nogę z przodu tym razem wykonał przewrót w prawą stronę obierając się na prawej dłoni. Udało się. Wylądował idealnie w pozycji dzięki, której będzie mógł idealnie teraz wbiec na ścianę.

Rozbiegł się szybko i wbiegł lekko na kawałek ściany, odbił się mocno nogami od ściany. Wykonał salto. Wykonał sekwencje... Ale jakim kosztem. W czasie lotu poczuł ucisk w udzie lewej nogi i na stronie prawej. Wylądował idealnie po czym szybko położył się na ziemi. Zaczął masować miejsce występowania skurczy. Źle... Będzie źle jeśli nie pozbędzie się tych skurczy. Przebił sobie patyczkiem udo, powoli nastąpiła ulga i popłynęła odrobina krwi z miejsca skurczu.

Eh... Mentor z ciebie czy kat? Ilu elfów przechodzi u ciebie trening? Bo patrząc na skurcze jakie mam po tym pierwszym ćwiczeniu to chyba 0... - Powiedział to na głos po czym dodał powiedział coś do siebie... po chwili uśmiechnął się i położył głowę na podłogę podciągając do siebie lewą nogę.

Czekał na na tego drugiego, jak jemu pójdzie... Może złamie noge? Hmm...

Prychnął na mentora i zaśmiał się radośnie jak by właśnie zrobił wielkiego psikusa komuś.

-Drogi mentorze o sale to ty się nie martw i moją krew... byle twoja własna krew nie musiała nigdy spryskać twojej cudnej szaty... - Wstał i poprawił swój turban na głowie i twarzy po czym dodał odwrócony przodem do mentora - A mówię to tylko i wyłącznie w trosce o wasze zdrowie i bezpieczeństwo mentorze bowiem trening chyba jeszcze się nie skończył? - powiedział to z taką powagą, iż prawie można było nie wyczuć tej ironii w jego słowach. Ukłoni się po czym wstał i chyba można uśmiechnął... choć nie dało się dostrzec tego spod zawiniętego wokół twarzy kawałka materiału, ale dostrzec można było błysk w oku... ten chamski, pełen ironii i pewności siebie błysk z oka.

Wyprostował się po chwili. No scenka się udała. Znaczy teraz trzeba pokutować i wracać do tej cholernej sekwencji. Sprawdził swoje lewe udo. Przestało już krwawić i nie czuł już nawet bólu jak na początku.

Ustawił się kawałek bardziej z boku..., żeby przypadkiem metron nie podstawił mu nogi czy czegoś podobnego. Był czujny i skupiony. Po takim nauczycielu można się było wszystkiego spodziewać... od wiecznie nieśmiertelnego pakietu ćwiczeń "Padnij! Powstań" po labirynt pełen głodnych krokodyli i wilków... węży i pająków.

Zrobił szybko kilka dodatkowych ćwiczeń rozluźniających mięśnie. Z jakieś 5 minut przygotowywał lewą nogę do nowego wysiłku po czym nieśpiesznie zabrał się do wykonywania ćwiczenia. Pogwizdując lekko jakąś mało znaną krasnoludzką piosenkę (warto dodać, iż bardzo sprośną) zrobił z miejsca salto, salto do tyłu i bach.

Nie lubił akrobatyki ani innych takich pierdół. Ale teraz dopiero zrozumiał słowa ojca gdy mówił, że w przyszłości się to odbije... A teraz trzeba się wziąć do roboty i naprawić to zaniedbanie. Raz mu się dziś w końcu to udało... i to za drugim razem... Zabrał się więc twardo do ćwiczenia. Mając nadzieje, że nie złamie sobie wszystkich kości... a czujne oko mentora go obserwowało.

Powtarzał ową sekwencje bez ustanku... próba po próbie by dojść do chociaż dobrego wyniku. Coraz to nowe skurcze, zadraśnięcia i siniaki pojawiały się na jego ciele ale Qwowadis wstawał szybko i rozpoczynał wszystko od nowa.

W końcu po już nie wiadomo, którym powtórzeniu... Wstał i spojrzał się przed siebie. Czuł, że kolana uginały się pod nim. Czuł płynący przez jego ciało strumień potu... krwi z kilku małych ran oraz gorąca. Był zmęczony. Ale wiedział, że lepsze to niż podpadnięcie tu i teraz temu "Dupkowi, którego nazywał mentorem.
Spojrzał na nogi... Obite, obolałe... Z miejsca zrobił salto... wylądował nierówno... ale wylądował. Wziął głęboki oddech... Salto do tyłu. kolejny oddech. Przewrót w prawą stronę. I Od razu z miejsca... bieg ku ścianie... kilka korków... odepchnięcie... chwila manewrowania w locie przy lądowaniu... I koniec... Padł na ziemie dysząc i charcząc spod kawałka materiału na twarzy wyglądały zmęczone oczy.

Ja mam dosyć... Mam nadzieje, że ten dupek skończył tą cholerną sekwencje i, że to już koniec na dziś bo w innym wypadku to powiem ci od razu... wypchaj się tym swoim cholernym pakietem ćwiczeń dla sadystycznych sukinsynów... - Powiedział to po czym padł głową na podłogę... Dysząc ciężko ze zmęczenia zdjął materiał z głowy. Ukazała się duża, cholernie czarna blizna/szrama na jego lewym policzku  oraz długie zawinięte białe włosy. I usta wykrzywione we zmęczonym ale i wkurzającym uśmiechu... Oddychał juz powoli nosem

Zacisnął z bólu szczękę... Przed oczami widział jakieś błyski. W uszach słyszał pisk... głośny. Uderzenie było dość mocne to też Qwowadis potrzebował chwili by się otrząsnąć po tym ciosie poniżej pasa. Gdy jednak już był bardziej przytomny wypluj przed nogi mentora, obok jego głowy, krew i ślinę która już mu się nazbierała. Wstał powoli na równe nogi i wyprostował się stojąc plecami do mentora. Bolały go plecy, skurcze nie ustępowały... a do tego ten cholerny mentor tak go traktuje.
Po chwili odwrócił się do mentora...
-Jeśli to miała być jakaś aluzja... to już ją zrozumiałem... - patrzył na mentora już z większym szacunkiem niż na początku. Miał przed sobą niezłego bydlaka... ale ten bydlak jest niezłym sukinsynem... to mu się podobało. Może to nie będą zmarnowane jednak chwile. - A tak po za tym... Nie gadasz do psiaczka... wiec nie szczeniak... Nazywam się Qwowadis... Qwowadis Czarna Szrama... - przejechał palcem po swojej szramie nad lewym okiem aż po koniec lewego policzka.

Po chwili wyprostował się. Obszedł mentora i stanął za jego plecami wpatrzony w ścianę.

-Więc drogi Mentorze... Czy teraz możemy już zacząć... - obrócił głowę i spojrzał na odwróconą głowę mentora - ...trening?

Przyjemniaczek... tak, na sto procent to był przyjemniaczek. Bydlak jakiś co go (xD)  nie kochał tata. Ale cóż mentora się nie wybiera. Spojrzał się na mentora.

-Wiesz... zapewne nie tak słaby jak ty... ale miałem chwile zapomnienia gdy pewna cholera mi to zrobiła. Jednakże nie przejmuj się o mnie... owy sukinsyn dawno gnije już na bagnach.-
Spojrzał na manekina. Spojrzał znów na mentora... Spojrzał na książkę. Zaśmiał się w głębi duszy. Połamie zapewne nogi na tym manekinie a jego nauczyciel grzeje dupę na krześle i czyta jakąś książkę. Ale co jest gorsze? Połamane kończyny? Czy męczenie się z tym pajacem bo bolą elfa już wszystkie mięśnie?

-[i]TO może chociaż jakąś maść na potłuczenia przyniesiesz? Czy może już praca mentora w ogóle człowieka rozleniwia? - Mówiąc to podszedł do manekina.

Spojrzał się na swojego "przeciwnika". Poklepał go po "głowie". - Witaj wielki wojowniku... Jesteś gotowy na bęcki? - Elf zaśmiał się gdy to powiedział. Po chwili zadał pierwszy cios. Szybki, prosty cios z lewej pięści prosto w korpus. Następny identyczny z prawej. Odskok i kopniak z lewego kolana. Kolejny z prawej, z lewej pięści. Kolejne ciosy z nogi, kolana, stopy... Ciosy zaczęły powoli podwajać się. Szybki początek. Cios za ciosem. Cios z kolana, z łokcia w głowę manekina, kopniak w kołek. Cios za ciosem. Kopniak za kopniakiem. Gdy był w połowie zadania ciosy stały się powolniejsze. Odskoczył i wziął głębszy oddech. Podbiegł do manekina i zaczął zadawać kolejne ciosy z prawej i lewej ręki. Kolejne kopniaki z nogi szybowały prawie jak sztylety i silna klinga prosto w manekina, który właśnie czuł na swojej skórze jak to jest jak tarcza czy włócznia idzie w drzazgi.
Powoli jednak Qwowadis się męczył. Znowu. Nogi bolały. Skurcze przybierały na sile. Drzazgi wbijały się w nogi i ręce. Powoli jego ciało zaczęło pokrywać się rozmazaną od ciosów krwią. Każdy kolejny cios był coraz trudniejszy do wyprowadzenia. Ale nie mól się poddać. Nie teraz. Musi w końcu wyjść z cienia i pokazać, że może być najlepszy... Był wściekły. Był naprawdę wściekły teraz. Na siebie. na Ojca. Na Mentora. Zadał kolejny kopniak z lewego kolana w manekina w korpus. Wiedział, że musi dalej bić... Bił... Resztkami sił jakie jeszcze miał obecne... zaczął walić w manekina. Qwowadis był jednak kawałem chłopa więc musiało to się stać. Następne ciosy chociaż nieporadne zaczęły powoli miażdżyc drewno i zostawiać wklęsłe ślady od ciosów z odrobiną krwi.

Po chwili skończył. Padł na ziemie. I po raz kolejny padł zmęczony na ziemie. Nie by wytrzymały. Niezbyt... Teraz to już nie da rady wstać...

Spojrzał na swojego nogi... całe zakrwawione i opuchnięte... Z rękoma nie było lepiej. Wyczuł, że to już nie jest kilka skurczów... jego całe ciało było jednym wielkim skurczem... Salta, wygibasy, ciosy i kopniaki... To za dużo jak na jeden cholerny trening... Jedno za drugim... cholera... nie mgół teraz paść... Powoli wstał na obolałe i zakrwawione nogi. Spojrzał na mentora...

-Ej... Wiem, że książka jest zapewne cholernie ciekawa... ale ja już skończyłem... co dalej? Mam rąbnąć jeszcze 100 razy z głowy? Czy może polatać na golasa po koszarach? - Gdy skończył mówic powoli podszedł do mentora oddychając głęboko i masując lewą dłonią prawy bark.

Ostatnio edytowany przez Qwowadis (2010-02-02 16:51:10)

Qwowadis obudził się. Powoli otworzył oczy... Jednak od razu je zamknął gdy światło wdarło się pod jego czaszce przez oczy. Czuł ból. Kręciło mu się w głowie. Czuł ból na całym ciele, pod czaszką, w szczęce, w mięśniach... nawet w kościach... Wziął głęboki oddech... Słyszał jakieś rozmowy obok niego i nad nim. Przez mocno zaciśnięte oczy nic nie wdać ale mógł być pewien, że ktoś stoi nad nim. Pewność zyskał gdy ktoś zaczął mu na silę otwierać zaciśniętą z bólu szczękę... Gdy miał już otwartą na maksa szczękę poczuł jak coś wlewa mu się do jamy ustnej. Po chwili czyjeś dłonie zacisnęły mocno szczękę Qwowadisa. Elf zmęczony i obolały nie opierał się i połknął gorący płyn. Po chwili zemdlał...

___

Gdy znów się obudził przypomniał sobie poprzednie przebudzenie i tym razem nie podnosił tak szybko powiek. Odczekał chwile... A gdy czuł, że jest już wystarczająco przytomny... otworzył oczy. Ujrzał dużą sale. Białą sale. Kilka pustych łóżek i swoje dolne partie ciała zabandażowane... A więc był w przykoszarowym lazarecie... Cóż nie trudno się było dziwić... Po bliskim spotkaniu 3 stopnia z wrednym mentorem mógł się spodziewać tego, że tu trafi... dobrze, że żyje chociaż...

Po chwili do sali przyszła miła i naprawdę ładna elfka, która zaczęła masować obolałe mięśnie ramion elfa. Po chwili Qwowadis dowiedział się, że leży tu już 5 dzień, że był nieprzytomny, że majaczył i, że miał złamane 3 żebra, lewą rękę oraz mocno obite nogi. Naprawdę było miło mu z tego powodu. Przez następne 3 tygodnie elf kurował się. Zmieniano mu opatrunki. Dawano leki przeciw bólowe. A miła i bardzo ładna elfka przychodziła każdego dnia w nocy o północy masować jego zbolałe mięśnie...

___

Po 3 tygodniach Qwowadis obudził się po raz ostatni w lazarecie. Powoli wstał ze szpitalnego łóżka i ubrał się w swoje ciuchy, które leżały obok. Zjadł ostatni posiłek z lazarecie ze swoją miłą towarzyszką upojnych nocy po czym opuścił cudowny kurort 5 gwiazdkowy jaki był owy lazaret.

Gdy stanął w jaskini wziął głęboki oddech. Pomyślał chwile opierając się o kolumnę lazaretu po czym poszedł do koszar. Tak... miał mało chyba. Dostał guza i nadal chciał tam iść... Qwowadis ty chory człowieku. No cóż. Poszedł tam. Poszedł tym samym korytarzem, tymi samymi schodami... w końcu wszedł do tej samej sali... do sali treningowej numer 18!

Gdy wszedłem do sali zobaczyłem swojego oprawce mentora robiącego pompki. Spojrzałem się uważnie na niego. Zamknąłem delikatnie drzwi...

-Witaj drogi mentorze. Mam nadzieje, że nie rozpaczałeś zbyt obficie za mną. Również mam nadzieje, że myśl o mnie nie zbyt przeszkadzała ci w twoich innych zajęciach... - Jak samobójca spojrzał się na swojego mentora z uśmiechem pełnym ironii - Ostatnia lekcja była zaiste bardzo pouczająca i ciekawa... Czy możemy zatem kontynuować ją? - kończąc zdanie zdjął swój płaszcz i szaty jak ostatnio i rzucił je obok pod ścianą...

O... cholernie w nastroju jest. Cóż lepiej już tym razem nie podskakiwać mu... Chociaż aż tak się prosi by mu dać w ryj. Qwowadis westchnął. Podszedł do szafy stojącej w niedużej wnęce i chwycił jakieś stare, pordzewiałe wiaderko i wysłużony mop, którym pewnie nie pierwszy raz męczony był rekrut.

Zaczął bez przekonania czyścić starą zaschniętą krew... Bogowie... Co za leń z tego mentora. Żeby mu się nie chciało tego sprzątnąć. A ta krew tu leżała prawie miesiąc. No cóż... Ale lepiej znów nie wyskakiwać z kolejnym żarcikiem. Ten mentor nie lubi żarcików chyba. Qwowadis powoli ale stanowczo zmywał i ścierał zaschniętą krew. Zastanawiał się czy opłacało mu się to postępowanie względem mentora? Pshi... Stanowczo nie... Ale cóż Qwowadis nie potrafił inaczej zachowywać się względem takich dupków jak jego obecny nauczyciel.

Po niespełna półtorej godzinie Qwowadis odłożył mopa z wiadrem za szafkę i wrócił do mentora. Kiwną głową na znak, że skończył...

-Mentorze moja plugawa krew została już zmyta... - Powiedział to po czym spojrzał się w oczy mentora... oczekując najgorszego... zemsty mentora...