Raziel szybko zebrał się z krzesła i ruszył w stronę ściany, na której zawieszony był jego ekwipunek. Zabrał ze sobą sztylet, oraz łuk z kołczanem strzał i wybiegł z pomieszczenia. W jego głowie kłębiło się wiele myśli, jednak najjaśniejsza była ta, która nakazywała mu jak najszybciej odnaleźć i zabić szpiega.
- Że też  te parszywe leśne elfy mają czelność wysyłać do nas szpiegów. Już ja ich nauczę pokory. - Wojownik mówił sam do siebie wędrując przez korytarze frakcji. Mijał swoich poddanych i rozmyślał, że to wszystko dla ich bezpieczeństwa. Wyjście było już niedaleko. Poprawił łuk i zaczął biec w stronę wielkich drzwi, oddzielających jaskinie od świata zewnętrznego.

- Jak ja nienawidzę świata zewnętrznego. I do tego ta pogoda. Pięknie.
Raziel przez chwilę biegł na wyczucie, lecz po chwili jego oczy przyzwyczaiły się do światła słonecznego. Po tej chwili znacznie przyspieszył tempa. Kierując się na zachód myślał nad tym jak rozegrać walkę, i co zrobić z ciałem przeciwnika, gdy już pozbawi go życia. Omijając poszczególne drzewa elf pomyślał sobie, że pewnego dnia należałoby ściąć je wszystkie i zrobić jakiś pożytek z tego obszaru.

Raziel rozglądał się w poszukiwaniu połamanych połamanych gałęzi, lub śladów pozostawionych przez umykającego szpiega. Wciąż wiedział, że musi go dorwać i zabić, zanim ten wyda nieprzyjaciołom jakieś ważne informacje.
- Jakim cudem on w ogóle przedostał się na teren frakcji... to musiał być przeciek. Czyżbyśmy mieli w swoim gronie zdrajcę ? - Wojownik przez cały czas nie miał pojęcia jako mogło dojść do czegoś takiego. Nie zapominał jednak o poszukiwaniu śladów.

Po szybkim skoku Raziel znalazł się tuż obok skrawka papieru. Ostrożnie rozglądnął się dookoła, aby upewnić się, czy to aby nie pułapka. Gdy poczuł się nieco bezpieczniej podniósł z ziemi brudną kartkę papieru i ocierając ją o rękaw pancerza, przeczytał to co zostało na niej zapisane.

Choć do północy było jeszcze sporo czasu, Raziel postanowił, że od razu uda się nad rzekę, aby móc się należycie przygotować. Był to spory kawałem drogi, więc wojownik po chwili marszu postanowił, że pobiegnie na miejsce.
- Szykuje się coś poważniejszego. - Powiedział sam do siebie podczas biegu.

Po dotarciu nad rzekę, Raziel zaczął szukać miejsca, w którym mógłby się schować. Powoli rozejrzał się dookoła i ujrzał kilka drzew, krzaków i ową rzekę. Po chwili namysłu, zdecydował, że ukryje się w gęstych zaroślach. Skoro spotkanie ma się odbyć o północy, to i tak nie będzie go widać.

Gdy Raziel ujrzał postać, w jego głowie zrodził się pomysł zaatakowania. Jednak po chwili stwierdził, że w całej tej sytuacji jest coś dziwnego, ponieważ nie ma jeszcze północy. Wojownik pohamował chęć mordu i postanowił przyjrzeć się rozwojowi sytuacji.