Skłoniła się, nie odzywając się. Ruszyła za nauczycielem przez drzwi do sali. Nie zdziwiło jej, jego zachowanie w stosunku do niej. W końcu ona była młoda i nic nie umiała. "Chyba to będzie dobry nauczyciel." pomyślała idąc za nim. ... Nie lubiła ciszy, ale dźwięk kroków drażnił ją, więc postanowiła zapamiętać drogę którą szli. Jej zmysł orientacji i dobra pamięć na pewno pomogą. Co jakiś czas kątem oka obserwowała manekiny i tarcze, miała wielką ochotę podejść do nich, przystanąć i je obejrzeć, ale nie chciała, aby Mentor na nią czekał.  Stanęli dopiero przy wielkich wrotach, obejrzała je dokładnie. Mało brakowało, a otworzyłaby usta ze zdziwienia, ale powstrzymała się, więc oprócz zaciekawionych iskierek w jej oczach nie było widać żadnych innych oznak wrażenia. Mimo to naprawdę była szczęśliwa, że może się uczyć. Nigdy niczego więcej nie pragnęła. Weszła do sali treningowej pchnięta ciekawością oraz lekkim zniecierpliwieniem.

Zdziwiło ją to, że chciał aby się ,,przedstawiła". Zastanawiała się, co ma powiedzieć i ile.
- Jestem Keira.
Skłoniła się mu z szacunkiem
[b]- Mam zamiar dać z siebie wszystko i starać się ze wszystkich sił. Nie poddam się, nawet gdy będę u kresu sił. Uważam, iż ten trening będzie najlepszą rzeczą jaka mnie spotkała.[/]
Powiedziała to co myślała.

Wzięła najpierw miecz dwuręczny. Uważała, że będzie najlepszy na początek. Wzięła go oburącz, stanęła przed jednym z manekinów i na chwilę zamknęła oczy, żeby się skupić. Otworzyła oczy, lekko ugięła nogi, skupiła się na celu i wykonała zamach na szyję najbliższego manekina. Nie była pewna, czy ma dalej próbować czy czekać na jego reakcje, lub uwagi. Wolała na razie poczekać na to co powie.

Odstawiła delikatnie miecz dwuręczny, aby po chwili sięgnąć po jednoręczny. Ten był lżejszy. Stanęła w lekkim rozkroku przed manekinem po czym z całej siły wbiła miecz w ,,brzuch" manekina, koniec ostrza powinien przebić się na drugą stronę, nawet się nie zastanawiając wyjęła natychmiast z powrotem ostrze, zrobiła obrót, aby przeciąć go na pół.

Jej dusza radowała się na jego słowa. Teraz nadszedł czas na sztylety. Nagle rzucił kilka w jej stronę. ... Przez moment nie wiedziała co zrobić. Postanowiła zawierzyć swojej intuicji. Starała się złapać je w ręce, a gdy leciał trzeci, jeden przełożyła z jednej ręki do drugiej. Ponieważ wolała łapać ,,pustą" ręką.

-Dobrze Mistrzu.
Dwa sztylety trzymała w lewej ręce, ponieważ była pewniejsza swojej prawej ręki. Złapała sztylet prawą ręką za ostrze, i zamknęła jedno oko zaczynając celować. Na szczęście przypomniała sobie, że żeby coś namierzyć trzeba mieć ,,oboje" oczu otwarte. Toteż szybko się poprawiła. Wycelowała i rzuciła. Taką samą procedurę zastosowała do pozostałych sztyletów.

Wzięła w prawą rękę jeden ze sztyletów, a resztę oddała Mistrzowi. Stanęła około dwóch metrów od manekina-przeciwnika, aby najpierw się przygotować. Ugięła lekko kolana, i skoczyła do przodu wykonując natychmiast pchnięcie na przeciwnika. Odskoczyła równie szybko jak wykonała cios, starając się wrócić na dalszą odległość. Potem zaczęła się cicho skradać, jakby jej przeciwnik był kimś żywym. Nie było słychać ani jej kroków ani jej oddechu, ciężko też było ją dojrzeć ponieważ z tamtej strony było bardziej ciemno. Teraz była około trzech metrów, ale za manekinem. Parę razy widziała takie ,,akcje" jednak nigdy ich nawet sama nie próbowała. Nagle w kilka sekund znalazła się przy ,,przeciwniku" i wykonała cięcie na jego szyi, przez tętnicę szyjną ( o ile oczywiście byłby żywy). Momentalnie odskoczyła na bok i wykonując przewrót znalazła się obok Mistrza.