-Dobrze.
Zabrała od niej list, pożegnała się i wyszła z domu. Potem starała się dotrzeć do domu naprzeciwko, ale mimo wszystko była ostrożna. Zanim wogule ruszyła się z miejsca rozejrzała się dokładnie i dopiero gdy stwierdziła, że jest bezpiecznie poszła, nie tracąc jednak czujności.

-Mam przesyłkę.
Jednak nie oddaje mu od razu listu. Nie do końca mu ufa. Dopiero teraz sobie uświadamia, że nie pytała nawet komu dokładnie ma oddać przesyłkę.

Jednak chyba może mu zaufać. Podaje mu list.
- Odpoczywa w domu, została napadnięta. Poprosiła mnie o pomoc.
Odpowiada.

Nowa misja.

Dzień jak co dzień. Nie można było się po nim niczego konkretnego spodziewać. Ale jak się okaże, będzie nieco bardziej rozrywkowy niż inne, nudnawe dni powszednie.
Było południe. Słońce nie mogło przebić się przez zachmurzone niebo. Było chłodnawo. Może nawet zbierało się na deszcz? Keira oddawała się właśnie spokojnemu spacerowi. Nie na długo jednak mogła cieszyć się owym spokojem.
Gdzieś niedaleko, za drzewami ciszę przerwał wybuch. I to nie byle jaki. Był z początku zielony, po czym na jego miejscu wykwitł niebieski dym w kształcie grzyba. Zarówno wybuch, jak i dymny wykwit mykologiczny był wielkości sporawego drzewa, jakieś 100 metrów od Keiry. Powietrze przeszyła głośna wiązanka przekleństw.
Może warto to sprawdzić?

Keira ujrzała niewielką drewnianą chatkę i przylegającą do niej porośniętą zielskiem małą stodołę. Widać mieszkał tam jakiś dziwak, skoro zakłada swoją siedzibę z dala od miast czy wiosek. A może lubi prywatność?
Przed owym budynkiem znajdował się krąg czerwonej trawy, skąd bił - obecnie słabo - zielony dym. Dookoła trawy latał z przejęciem jakiś mroczny elf. Zgarbiony, chudy jak szczapa staruszek, z siwą brodą do pasa. Trzymał w ręku jakąś szmatę i rozwiewał zielony dym. Obok niego popiskiwała słodko czerwona trawa.
Elf klął jak szewc, gdy tak biegał dookoła, starając się pozbyć dymu. Po chwili zmęczył się, usiadł na trawie i jął ocierać twarz chustką głośno oddychając. Teraz było widać, że był nieco osmalony.
Nie wyglądał groźnie.

Staruszek zerknął na biegnącą do niego elfkę i przetarł ponownie twarz, aby zabrać z niej sadzę. Niebieską sadzę.
- A nieeee tam. Cholibka. Pewnikiem przesadziłem z dodawaniem którejś ingrediencji...
Staruszek wstał i otrzepał się. Ruszył pod ścianę domku, gdzie stała oparta o ścianę sękata laska. Staruszek chwycił ją pewnie w dłoń i chrząknął.
- Widzisz, pracuję nad pewnym eliskirem, lub proszkiem, dzięki któremu stałbym się sławny. Mhm. Nie wiem nad jakim, ale pracuję nad nim. - orzekł dumnie wypinając pierś. - A może zechciałabyś mi pomóc?
Zapytał i przyjrzał się Keirze. Tymczasem czerwona trawa zaczynała popiskiwać jakąś prostą melodię.

Starzec machnął ręką zdegustowany.
- Bah! Zero przydatności z tej trawy. Ani mieszkańcy ani wojsko jej nie zechcą. Będzie piszczała dopóki nie zemrze, nawet w nocy. Wiem, bo trzy dni temu miałem podobną, fioletową, ale śpiewała barytonem... cholibka.
Starzec podrapał się w głowę, która niemal całkowicie mu wyłysiała i odkaszlnął.
- No! Nie ma na co czekać. Bierzemy się do roboty! - wykrzyknął i wszedł do chatki.
Po chwili wyszedł z niej trzymając w rękach pokaźny plecak, w którym aż chrzęściło od jakichś przedmiotów. Był ciężki, bo staruszek ledwo z nim szedł. Po chwili wrzucił go na siłę w ręce Keiry, której ugięły się nieco kolana. Ten tobół nie był lekki.
- No! Idziemy! Czas nam poszukać jakowyś składników. Nie ma na co czekać! Haha! - rzekł i ruszył dziarsko przed siebie w głąb lasu.

Początkowo nie było trudno. Staruszek co chwilę przystawał, wyrywał jakąś roślinkę z korzeniami. i wrzucał do osobnych buteleczek, które chował w plecaku. Dwukrotnie posłużył się łopatką oraz sierpem, które również znajdowały się w plecaku.
Dobre dwie godziny minęły na zbieraniu ziół.
Nagle staruszek pociągnął Keirę do siebie i ukrył w krzakach. Sam też się schował i wyjrzał ostrożnie, oglądając jakieś drzewo.
- Dobrze... - zaczął szeptać. - Widzisz tego ptaka?
Staruszek wskazał ręką na gałąź. Tam samiczka słowika wysiadywała jajka w gniazdku, od czasu do czasu czyszcząc piórka.
-Widzisz. Chcę, żebyś wzięła łuk i upolowała mi tego ptaka. - rzekł. Na pytające spojrzenie Keiry dodał: - Potrzebuję piór, serca i kości. Jeśli nie masz łuku, to w plecaku jest proca.
Staruszek odsunął się by zrobić elfce miejsce.