Arenn popatrzył na dziecko. *Jak wszyscy mogą być tak obojętni?*- Myślał. On sam aż za dobrze pamiętał swoje pierwsze lata życia. Też nie były wesołe. Żyło mu się wtedy trudno bez ojca. Teraz chciał zaoszczędzić temu małemu dziecku każdej chwili nieszczęścia. Podszedł do niego po cichu.
-Ach biedactwo! Cóż ci się stało?- Powiedział do małego dziecka
Kucnął obok niego i pogłaskał go po głowie. Ręka Arenna niemal zatopiła się w gęstych i jedwabistych włosach młodego mrocznego elfka.  Teraz już zamarł w bezruchu i czekał na odpowiedź.

Arenn bez wahania wziął go na ręce. Zaczął iść przed siebie mrocznymi tunelami. Nagle przypomniał sobie jedną rzecz. *Jakim ja niewyobrażalnym idiotą jestem!*- Stwierdził. Zwrócił się do chłopczyka:
- Musisz mi odpowiedzieć na bardzo ważne pytani: Gdzie mieszkasz?- Spytał.

Arenn ledwo co dosłyszał w tym harmiderze pytanie chłopca. Szedł dalej w stronę wskazanego przez niego domu i odpowiedział mu:
-Nazywam się Arenn. Dla przyjaciół żółtooki, więc możesz mi tak mówić. A ty jak się nazywasz, co?- Odpowiedział mu.
Starał się być miłym mrocznym elfem. Potrzebował on przecież uznania swych braci i sióstr. *Mam tylko nadzieję, że nie powiem mu zbyt dużo. Wolę zostać bardziej anonimowy.*

Dziwnie się poczuł, gdy Eliandir powiedział mu o tej smutnej wieści, a jeszcze bardziej go zdziwiło imię jego ojca. *A ja myślałem że to imię jest rzadkie.*- Zaśmiał się w duchu. Arenn chciał zmienić temat na inny. Nogi już mu wchodziły do rzyci.
-Wiesz może jak jeszcze daleko do twojego domu?- Spytał.

Arenn był zaskoczony urodą kobiety. Podszedł do niej i ucałował jej dłoń. Po czym pokazał jej dziecko.
- Witam! Jestem Arenn. Znalazłem pani dziecko w jednym z tuneli. Eliandir złamał sobie kość. Jednak to nic poważnego- uspokoił ją.
Mroczny elf oddalił się na krok od kobiety i oczekiwał na jej reakcje. *Mam tylko nadzieję, że nie wpadnie w ten matczyny szał.*- Myślał.

- Nie mógłbym odmówić.- Uśmiechnął się.- Dziękuję za zaproszenie. Długi czas już nikt mnie tak nie traktował. Ale cóż mam cię zajmować moimi nudnymi opowieściami.
Arenn ruszył za kobietą. Mroczny elf cieszył się, że nie wpadła ona w szał na wieść o dziecku. * Chyba miałem szczęście. No i chyba mi się w końcu należało!*

Ostatnio edytowany przez Arenn (2010-01-12 18:07:10)

-Postaram się jak tylko mogę.- Powiedział.- No bo wiesz, ja nigdy nie uczyłem się takich rzeczy.
Arenn poszedł za kobietą do sofy i uśmiechnął się do Eliandira. Po chwili kucnął przy nodze chłopca i spytał się Aliendariany co ma zrobić. W milczeniu oczekiwał na odpowiedź. *Albo jestem wrabiany, albo to jest po prostu szczera przyjaźń.*- Myślał intensywnie.