Używanie magii z pewnością pomogło. Skrzat widać zwolnił, bo już wkrótce do niego dotarłaś. Ba, nawet w przelocie minęłaś.
Władimir pomacał poskręcaną brodę i zaczął weń grzebać.
- No do diabła, gdzie to jest? No gdzie to jest!? - macał się po brodzie skrzat.
W końcu jednak natrafił ręką na coś i jego oblicze rozjaśniło się.
- U! Aaaaahaaa! - Wykrzyknął zadowolony i wyjął coś na kształt lornetki, ale nieco poskręcanej, jakby gałąź.
Skrzat zajrzał przez przyrząd i rozglądał się dookoła. Wyszczerzył małe ząbki we wrednym uśmiechu.
- Bueheheheh! Hacjenda! Morowo. Zedrę skalp z elfa i zrobię sobie z niego nauszniki! - rzekł z radością w głosie.
Wytężenie wzroku pozwoliło dostrzec niewyraźny kształt. Zbyt gruby i spadzisty jak na drzewo. No i miał dach. To widać jakieś domostwo.
Zdziwiłaś się. Dom? Tutaj? Przecież niemożliwe, żeby dojść do zabudowań leśnych elfów tak szybko! No ale z drugiej strony gonienie skrzata tak Cię pochłonęło, że nawet nie zauważyłaś, kiedy pościg się zakończył.

Skrzatowi opadły ręce.
- Bo ten elf prawie wcale nie ma włosów na głowie. Jakiś taki łysawy jest. - mówił nie odrywając oka od lunety. - Ale jaką ma brodę! Zrobię sobie z niej koszulę nocną.
Skrzat pomyślał o wykonanej z miękkich włosów koszuli i westchnął z rozkoszą. Oderwał się od lunety i w jakiś sposób ją złożył, pomimo licznych zagięć i nienormalności w kształcie.
Ciekawe, skąd w ogóle wie, jak ten elf wygląda? Może to ta luneta była jakaś magiczna, że było widać przez ściany? Kto wie?
Skrzat przygotował kuszę. Upewnił się, że jest dobrze naciągnięta.
- No, a teraz cichutko! Idziemy do drzwi. Ja wpadam, ty zostajesz na zewnątrz.Ja staram się go zabić, a gdyby uciekał na zewnątrz, to ty go cap! Hahaha! Genialny jestem! Ale tylko go capnij, bo zabić chcę go ja! - rzekł z szelmowskim uśmiechem.
Nim cokolwiek odpowiedziałaś zadowolony Władimir śmignął w stronę drzwi. Znowu straciłaś go z oczu.

W domku powstał nagle raban, jakaś szamotanina. Jęki i krzyki jakiegoś elfa płci męskiej. Po głosie poznać, starawego. Hałas okropny. Wkrótce zapaliło się światło wewnątrz i hałas ucichł.
Właśnie zdołałaś zająć pozycję przed drzwiami. Niedaleko krąg czerwonej trawy nucił jakąś tęskną piosenkę.
Drzwi się otworzyły i wyszedł przezeń Władimir. Miał wkurzoną minę.
- Do kroćset. To nie leśny elf. To jakiś mroczny staruch-alchemik, ześwirował na tyle, żeby mieszkać w lesie... - mruknął skrzat i poszedł przed siebie. Zatrzymał się przy drzewie i zaczął walić weń głową wykrzykując przekleństwa. Żądza krwi mu, jak widać, przeszła.
Tymczasem mroczny elf, staruch-alchemik wyjrzał przez drzwi. Faktycznie, był nieco łysawy, ale brodę miał bardzo długą i gęstą. Był wystraszony, ale uspokoił się widząc innego elfa.
- Erm... to było jakieś nieporozumienie było chyba...
- Było. - wtrącił Władimir, który nagle znalazł się obok starca. - No to tak... tego, przepraszam za najście. Pokryję koszty.
Skrzat sięgnął do brody i wyjął zeń sakwę. Zaczął odliczać pieniądze.
- No to tak... te fiolki, na szczęście puste, drogi to sprzęt?
- Nie. W pierwszym lepszym sklepie można je nabyć. Nawet tanio. 10 ogników sztuka.
- Mhm... tak... no to proszę, 60 ogników. A ten alembik szklany, to też?
- Uh... nie pamiętam...
- No to masz tu 30 ogników.
- Miał dla mnie wartość sentymentalną...
- Staarczeeeee...
- ...no i był po moich pradziadach...
- Wiesz co, nie wymieniaj więcej. Masz tu stówę i idź!
- Dziękuję. To wystarczy. Dobrej nocy. - staruszek uśmiechnął się dobrodusznie i zniknął za drzwiami.
Władimir zaś odwrócił się na pięcie i powrócił do uderzania głową w to samo drzewo.

Kiedy skrzat zorientował się, że nie wali w drzewo - przerwał czynność. Potrząsnął głową, aby pozbyć się dziwnego, murzyńskiego rytmu wybijanego bezlitośnie w jego głowie i spojrzał tępo na Cintre. Po chwili wzrok mu zmądrzał. Niesamowite, jak szybko doszedł do siebie.
- Tjaaaaa... - zaczął z rozczarowaniem. - Nic to, uda się innym razem. Eeeeechhhh....
Żądza zabijania widać mu przeszła, bo nie pałał już niemal namacalną aurą zniszczenia. Skrzat zabrał załadowany bełt z powrotem do kołczanu i oddał pusty strzał, by rozluźnić łęczysko kuszy.
- No to ja się będę zbierał... ale żonka nadal jest na mnie zła i... - oczy mu nagle zabłysły. - To jest to!
Szybciutko pomknął do czerwonej trawy. Wyglądała jak zwykła trawa, tyle że była czerwona. Nie można było stwierdzić jakiego odcienia dokładnie, bo noc była, ale dzięki poświacie księżyca widać było, że jest czerwona. Tak jest. Czerwona. Bo to czerwona trawa jest.
Czerwona trawa piszczała właśnie na dwa głosy jakąś słodką, usypiającą melodyjkę. Szło im tak pięknie, że niemal miałaś ochotę usiąść koło tej trawy i tylko słuchać.
Władimir wygrzebał z brody jakiś stary, połatany worek, a potem saperkę. Niewielką łopatą zaczął rozkopywać trawę. Ta zaczęła protestować krótkimi piskami, nie chcąc zmieniać dogodnego miejsca koło domku podstarzałego alchemika. W końcu skrzat wydarł niewielki kawał ziemi zawierający czerwoną trawę. Wrzucił ją do worka. Wykopany fragment, na znak protestu, fałszował.
Skrzat założył worek na ramię.
- No, ta trawa powinna ją nieco uspokoić. Jeżeli tak: morowo. Jeżeli nie: zginie jakiś elf. No, czas na mnie. Jeżeli bardzo późno będę w domu, to mnie żonka będzie z wałkiem goniła. - wyciągnął maleńką dłoń w stronę Cintre. - No, miło było, panienko.

M I S S I O N     C O M P L E T E D

Za pomoc skrzatowi Władimirowi zyskujesz:
- 57 leśnych ogników - skrzat upuścił je, albo podczas wypłacania starcowi za szkody, lub podczas kopania trawy.
- 3 punkty statusu - za pomoc przedstawicielowi innej rasy.